Woda

Śniłem, że byłaś syreną
I swe dziwne pieśni śpiewałaś mi.
Poczułem wtedy magię przedziwną
I w ciemnego morza opadłem toń.
A ona mówiła, mówiła...
"Chodź... chodź do mnie"

Śniłem też, że byłaś wampirem
I zanurzyłaś we mnie swe ostre kły.
Chciałaś być mą jedyną miłością
Aż na wieczności wszystkie dni.
A ona mówiła, mówiła...
"Chodź... chodź do mnie"

W końcu też śniłem, że byłaś mi kochanką
I spoczywałem między jedwabiami twoich ud
Trzymałaś tak mocno moją głowę
A ja błagałem, by chwila ta trwała po kres.
A ona mówiła, mówiła...
"Chodź... chodź do mnie"
https://youtu.be/QOipPz-ZSBY

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Czasem...

Czasem chce się po prostu wrócić do korzeni. Stać się tym, czym było się kiedyś, hen, dawno temu. Gdy było się małym stworzonkiem wczepionym w futro wielkiego, czarnego wilkołaka. Wtedy. Dziesięć wieków temu. Czasem krew śpiewa. Woła. Wzywa do tego, co pierwotne. Do podstaw swojego rytmu. Czasem chce się po prostu odrzeć z człowieczeństwa. Przywołać tamtego ducha. Wrócić do swojej esencji.
Czytaj więcej

Zew

Zaczęło się... pięć lat temu, gdy zabił się J. Na ludzkim poziomie wielka tragedia, ale z czasem odniosłam wrażenie, że na jakimś duchowym poziomie była jak podmuch wiatru, który poruszył jakąś zasłonę i pozwolił mi zobaczyć więcej, zajrzeć głębiej.  Jakiś miesiąc "po" nastąpił taki moment, w którym jakbym zapadła się w siebie, spojrzała tak głęboko jak jeszcze nigdy mi to nie było dane.  I się zaczęło.  Lubię stare opowieści, baśnie. Zdarza się, że jakąś czytam i nagle zaczynam nad nią po prostu ryczeć. Mimo że nie jest smutna czy "wzruszająca" w typowy sposób.  Porusza jakąś nić wewnątrz mnie, napiętą do granic możliwości, trzymającą i utrudniającą oddychanie. Mimo że rzadko się zdarza, bym opowieść analizowała świadomie, mam wrażenie, że moja podświadomość doskonale rozumie to, co ona przekazuje.  Mam wrażenie, że to bardzo niepopularne i niemodne przyznać, że jakaś osoba, zwłaszcza mężczyzna, zwłaszcza ukochany pomaga nieświadomie w duchowym rozwoju, ale odkąd p
Czytaj więcej

Oh, my love, now the days are gone

Obraz
Och, jak ja lubię duchy przeszłości.  Dziś wspominam... jego. I tamten ciepły, letni wieczór.  Niektóre romanse nigdy nie wychodza poza sferę słów, snów i wyobrazeń. No, moze jakiegoś ulotnego pocałunku w ciemnościach. I mimo to zapadaja w pamięć na naprawdę długo. Gdzieś sa, nawet gdy wspomnienie dotyku jego ust na moich się zagubi.  I w sumie nawet jest pewien urok w tym, ze nie przezyły konfrontacji z rzeczywistościa.  Inne latami podtrzymuje nadzieja na spełnienie.  Lubię pamiatki. Nie musza być cokolwiek warte. Byle miały na sobie dotyk. Jakby czastkę tamtej energii. Magii jakiegoś wydarzenia lub konkretnego, znamiennego wieczoru.  Wisiorek z pajakiem. Nie pilnuję go specjalnie i nie noszę, ale jakimś cudem od dziesięciu lat udaje mi się go nie zgubić. Dobra metafora tej znajomości.  Srebrny pierścionek. Straciłam go. Straciłam i inne pamiatki po tym człowieku, którego nie ma juz na tym świecie.  Drewniane pudełeczko, przesycone woniami wszystkich olejków eterycznych, jakie b
Czytaj więcej